Een tijdje geleden schreef ik in een blog eens over gezien worden en stilstaan. Of meer bepaald stil moeten staan.

Inmiddels is er héél veel veranderd of toch veel gebeurd want mijn teen, neen die is nog niet helemaal genezen. Niet moeilijk ook want er zou toch een breuk zijn maar eigenlijk maakt dat niet veel uit want de behandeling is hetzelfde, nl intapen samen met een gezonde teen. Zij die aandelen bij de hechtingstape-industrie hebben zagen hun aandelen vermoedelijk wel stijgen door de inmiddels ontelbare rollen tape die reeds kocht. 

Wel stond ik nog eens even stil bij mijn loopbaan. Ja-ha, ook iemand uit het vak heeft wel eens nood om stil te staan. Ik zag in dat ik heel vaak vanuit mijn zorgzaamheid mezelf soms even naar de achtergrond verplaats en dus als het ware zelf in de schaduw ga lopen. Ahhah, zichtbaarheid is hier dus gekoppeld aan loyaliteit. 

Hoog tijd om wat verschuivingen te brengen. En zo begon ik meer en meer mijn klimometer en mijn loyaliteitsmeter te hanteren.

Een van mijn passies is klimmen. Zowel muurklimmen als rotsklimmen. Ik stond even stil bij het definiëren van het gevoel dat ik krijg bij klimmen. Door mijn ogen te sluiten en me in gedachten op een rots in het zonnetje te begeven, volle focus, rustig zoekend naar de volgende pas, bovenaan de route het hoofd eens draaien en de omgeving bewonderen … instant zen, geluk, focus, concentratie, vakantiegevoel. Ik liet dat gevoel even zijn gang gaan en gaf dat score 10.

Sindsdien “voel” ik bij elke beslissing die ik moet maken hoe hoog iets scoort op mijn klimometer.

Ook sta ik even stil bij aan wie ik loyaal ben door mijn handelen en keuzes. Loyaal aan anderen zal ik altijd zijn, echter ligt er naast die loyaliteitsmeter nu ook eentje die toetst of er voldoende loyaliteit is aan mezelf.

Ik geloof dat ik door veel meer loyaal te zijn aan mezelf zonder daarbij anderen te vergeten, ik automatisch zichtbaarder ben. Can you see me ?