Net zoals zovelen onder jullie, nam ook ik een break tijdens de zomervakantie. Even helemaal niets moeten, even herbronnen, even gewoon zijn, batterijen opladen, rust, zon, …. Of is dit alles eerder een illusie?

Wel, ik houd van ietwat avontuurlijkere vakanties en trek graag de bergen in. Wat dat betreft is het dus niet zitten en opladen voor mij. Ik zou het eerder verlegging of verenging van mijn focus durven noemen waardoor ik verder niet al te veel moet nadenken maar kan ontspannen.

Hoewel … halverwege mijn reis popten er toch enkele levenslessen door mijn hoofd.

Zo had ik een tocht van ettelijke uren voor de boeg met toch een 3 à 4u aan een stuk stijgen. De tong op de grond, de hartslag ferm de hoogte in, de ademhaling hoorbaar, de ene voet die ik amper nog voor de andere gezet kreeg. Sakkerend, blazend en zuchtend stampte ik verder omhoog mezelf afvragend wat ik nu precies zo tof vind aan zulke reizen. “Wat is er mis met een all-in?” “Hoe zou het aan de Spaanse kust zijn?” Het zijn slechts 2 vragen die ik mij zo stelde – in stilte weliswaar want luidop praten lukt niet meer zo goed als je tong op de grond ligt van vermoeidheid. Ik wilde niets anders dan op de bank in de hut hangen al slurpend van een frisdrank.

Toen viel het mij in. Had ik nu al iets van die wondermooie omgeving gezien waarin ik liep? Hoeveel marmotten zou ik al gepasseerd zijn zonder het te weten? Zou ik al een edelweiss gepasseerd zijn?

En zo stopte ik even om al mijn zintuigen open te zetten en de omgeving hier en nu volledig in me op te nemen. Is de reis eigenlijk niet mooier dan de bestemming? Was ik niet gewoon waar ik moest zijn? Vertraag en geniet kwam in mij op.

Als je dan even achterom kijkt, zie je pas welke weg je reeds hebt afgelegd – en in mijn geval toen – hoe lang je niet in het heden aan’t leven was maar verviel in gesakker. Ik herinnerde me hoe groot de heimwee telkens is van zodra ik weer in de auto naar huis zit. Het gebeurde in het verleden dat ik mezelf na zo’n reis nog enkele dagen wat depri voelde. Auwtch, gelukkig kreeg ik deze les tijdig zodat ik me nog kon herpakken.

Een tweede in-your-face-moment kwam toen ik samen met de 2 mannen in mijn gezelschap ingebonden in touw over de gletsjer wandelde. Misschien is het woord ploeteren meer gepast want af en toe gleed ik wat weg of zakte ik tot aan mijn knie in de sneeuw waardoor ik – met een felle zucht en wat gegrom – al mijn energie en kracht moest inzetten om mezelf eruit te wrikken zonder mezelf te kwetsen met mijn stijgijzers.  

Daar stond ik dan op de gletsjer, mezelf afvragend of toekomstige generaties nog van deze gletsjers zullen kunnen genieten of stijgijzers en ijspickel gewoon curiosa in een museum worden die naast diskettes, cassettes en zwart-wit tv’s met antennes komen te liggen.

Ik hing als middelste persoon aan het touw en voelde ineens ontroering. Ik kon gewoon midden op een gletsjer staan, verbonden met een touw aan 2 mensen die mij heel na aan het hart liggen. Letterlijk en figuurlijk verbonden, hoe mooi is dat?! Pure dankbaarheid vulde mijn hart. Pure dankbaarheid met een vleugje schaamte omdat ik die schoonheid even compleet gemist had.

De verdere reis hield ik mijn gedachten, gevoelens en ervaringen in het oog. Meer dan eens besefte ik dat je al reizend jezelf tegenkomt.

Je komt niet alleen jezelf tegen, maar je zet ook heel wat stappen naar verdere inzichten en groei. Potverdorie zeg …. Zo’n reis, dat is toch hard werken ook! Reizen een break???? Hmmm, misschien juist helemaal niet!