Een tweede lockdown staat in de startblokken. Ons sociaal leven moet nog even langer op een laag pitje staan.

Nieuwe woorden ontstaan: knuffelcontact, social distancing, mondneusmasker, …

Tijdens de eerste lockdown bemerkte ik hoe de creativiteit bij velen aangescherpt werd en er toch wel een “we gaan er samen door-attitude” heerste. Ik heb immens moeten lachen met de vele filmpjes, en cartoons die de ronde gingen. In no time werden sportlessen digitaal gegeven, ik had video-calls met vrienden en kon tevens enorm genieten van de vertraging die plaatsvond in de wereld.

Hoewel ik enorm geniet van mensen om mij heen, vond ik het ook wel fijn om even helemaal niets te moeten en vooral niet het idee te hebben dat als ik thuis zou blijven, de wereld zonder mij zou doorgaan zodat ik een hoop plezier zou missen. Even niet moeten nadenken of er naar mijn aanvoelen nog voldoende rustigere momenten zijn tussen alle activiteiten die ik graag doe.

Even kon je nergens heen en was er dus geen keuze-stress. Even geen doodle opstellen om bijeenkomsten met vrienden georganiseerd te krijgen. Stiekem vond ik het leven best wel eenvoudig toen.

Inmiddels staan we aan de vooravond van lockdown 2. Even hadden we versoepelingen, dat wel, gedurende korte tijd was er weer iets meer mogelijk qua sociale contacten. Omdat ik professioneel best wel wat face to face contacten heb, besloot ik mijn privé-contacten tot een minimum te beperken.

Ruim een half jaar na lockdown 1, stel ik mezelf wel eens de vraag hoe lang mensen een contactloos bestaan kunnen leiden. Ik heb het dan over sociale contacten in het echt, niet de digitale versies. Uiteraard heb ik mijn partner nog.  Voor veel single mensen zijn dit geen evidente tijden, dat besef ik maar al te goed. Videobellen is een geweldige uitvinding maar blijft voor mij toch eerder een bij-gebrek-aan-beter-alternatief. Hoewel ik reeds uren aan gesproken WhatsApp berichten verstuurde en ontving en best boeiende conversaties had op die manier, ervaar ik soms toch een gemis.

Eerder deze week was dit een van de gespreksonderwerpen via WhatsApp. Want hoewel ik veel energie haal uit mijn job, kwam ik nog maar eens tot de conclusie dat er voor mij meer is dan werken alleen. Ooit wil ik terugkijken op een verrijkend leven. Een leven waarin ik verrijkende ervaringen opdeed, toffe reizen maakte die me als mens deden groeien en mijn open geest aanscherpten, waarin ik in interactie met anderen plezier maakte en boeiende gesprekken kon voeren, … De filosofische vraag of je een identiteit zou hebben als je alleen op de wereld bent, popte op in mijn hoofd. Ik leef, geniet, groei, verwerk, ontdek en nog zoveel meer, in interactie met anderen. Samen brunchen en iets grappig zien gebeuren op straat, samen door een shopping center wandelen, een film gaan kijken, een straatmuzikant zien, in gesprek gaan met een vreemde over een schilderij of reclamebord dat je tegenkomt, spontane momenten op het werk, …. Zoveel spontane momenten die vaak uitnodigen tot een lach of een conversatie, moeten we weer even missen. Het voelde even alsof het leven wel enkel bestaat uit werken.

Mijn uitdaging voor de komende weken bestaat dus uit het out of the box denken en kijken naar hoe ik nog steeds mijn doel kan najagen om een verrijkend, corona-proof,  leven te hebben. Een loopsessie in de regen, een goed aantal wandelingen in het bos, YouTube work outs, gesproken WhatsApp berichten, de kerstboom weken te vroeg zetten, boeken lezen, podcasts luisteren en bespreken met mijn beste vriendin, misschien is er ook nog wel een leuke museumtoer online te vinden, … ik ben benieuwd wat de komende weken mij gaan brengen en of ik nieuwe interesses ontdek.