Lockdown en corona … de voorbije weken de meest besproken thema’s. Juist omdat dit al zo alom aanwezig is, wilde ik het er eigenlijk niet over hebben. En toch, ik kon over heel wat onderwerpen bloggen maar besefte dat mijn inspiratiebron steeds hetzelfde was, namelijk corona en wat het met mensen, ondernemingen, groepen, scholen, clubs, gezinnen, … doet.

Ik zie zowel hele mooie dingen gebeuren als minder fraaie zaken. Ontelbare mensen maken mondmaskers, solidariteit is voelbaar aanwezig, mensen staan steevast om 20u op straat om te applaudisseren, door het dagelijkse applaus leer je je buren beter kennen, je blijft in je buurt wandelen en ontdekt hoe prachtig sommige tuinen en parken eigenlijk wel zijn, mensen vragen oprecht hoe het gaat, mensen bieden gratis hun hulp aan waar nodig, … maar ook vechtpartijen in supermarkten, angst en (financiële) stress, inkomstenverlies, hamstergedrag, singles die het alleen in hun woonst lastig krijgen, met velen continue samen kan voor extra stress zorgen, het gemis van sociale contacten, (klein)kinderen die niet naar (groot)ouders kunnen, afscheid nemen en rouwen op minstens 1,5 meter van elkaar.

Digitaal is het nieuwe normaal of benoem ik als het nieuwe sociaal?

Althans zo lijkt het soms wel. Heel wat ondernemingen en activiteiten werden omgevormd van face to face naar digitaal.

Handig, toch? Ja hoor, ik stond de afgelopen weken niet in de file. Met mijn laptop en telefoon, kan ik heel wat taken volbrengen.

Goed voor het milieu? Ja, inderdaad, ik print minder uit of hoef geen sollicitanten documenten laten invullen en kopies te nemen van identiteitskaarten en rijbewijzen, ik gebruik mijn auto amper en vervuil daardoor minder, ik kan niet op reis met het vliegtuig.

Efficiënt? Ook wel ja, meetings worden meer last minute ingepland met het idee dat iedereen toch kan want ja, we kunnen toch nergens heen. Bij aanvang van de meeting slechts kort een vraag hoe het gaat, tijdens de meeting minder afleiding door anekdotes, enzovoort. Na de meeting niet nog een babbeltje in de gang maar meteen weer een volgende call of even oog voor partner en/of kinderen.

Werkt digitaal? Ja absoluut!

Maar ook: neen, niet helemaal en soms zelfs helemaal niet!

Eerder in deze blog zei ik al iets over rouwen op 1,5 meter van elkaar. Helaas overlijden er ook mensen en moesten velen reeds zonder laatste knuffel afscheid nemen van een dierbare om vervolgens met beperkt aantal aanwezig en mét afstand een afscheidsdienst in elkaar te steken en bij te wonen. Om iemand troost te bieden, ga je normaal dichterbij, vertraag en verstil je, geef je een knuffel, leg je je hand even op de schouder of geef je een stevige hand om je medeleven te betuigen. Je wilt de rouwende laten weten dat je er bent. Dit zowel op woordeloze manieren en op woordeloze momenten. Nabijheid is wat je nodig hebt op dat moment, geen afstand.

In recruitment heb ik minder moeite om digitaal te werken al mis je telefonisch/digitaal toch ook wel wat non-verbale communicatie en speelt voor mij ook mee of mensen op tijd komen, hoe ze zich tegen de collega’s gedragen wanneer ze zich aanmelden, hoe ze voorkomen: welke kledij, geen kauwgom in de mond, geen sigaretten- of alcoholgeur, … En soms is het toch ook gewoon handig om even de bureau van je collega binnen te stappen om een vraag te stellen in plaats van in de agenda te kijken of hij/zij beschikbaar is of een hele uitleg op mail te zetten. Je mist toch ook wat info en wat feeling met wat er leeft vanachter je PC in je eigen huis.

Wat coaching en therapie betreft, ga je mij toch niet meteen mijn business helemaal zien omvormen tot een online gegeven. Begrijp me niet verkeerd; ik ben heel dankbaar voor alle digitale mogelijkheden omdat ik zo toch wel afspraken kan laten doorgaan zonder vrees besmet te raken om dan vervolgens ongewild heel wat anderen te besmetten.

Echter, kan een camera en een laptop de veiligheid van de therapieruimte vervangen? Is het onderweg zijn van en naar je coach of therapeut ook niet belangrijk om alles te verwerken, jezelf nog even een overgang te bezorgen alvorens je terug je huis binnenstapt? De energie en het gesprek achterlaten in de natuur of de therapieruimte. Nog even in je auto blijven zitten en je tranen laten drogen. Je hoofd wegdraaien, een ademhalingsoefening doen, met klei of kleurpotloden werken, onderuitzakken in je stoel, huilen, roepen, stil worden, … zorgt daar de rechtstreekse aanwezigheid van de therapeut niet voor meer ondersteuning? Als therapeut wil ik niet gewoon naar jou zitten kijken, ik wil mee in je verhaal en je ervaringen stappen, ik wil je een zakdoek aanreiken wanneer nodig, ik wil je de ruimte geven om niets te zeggen, ik wil je ondersteunen door een oefening in te zetten, door letterlijk kernkwadranten te bewandelen, door stoelwerk te verrichten. Ik wil verstillen met mijn stem en me naar jou toe buigen zodat jij de moeilijk uitspreekbare zaken zachtjes kan fluisteren en niet naar je scherm hoeft te roepen.

Voor mij voelt alles digitaal doen als pleisters uitdelen. Een pleister zorgt ervoor dat er geen extra vuil in de wonde komt. Damage control dus. Wat een pleister niet doet, is genezen. Een pleister bedekt en draagt daardoor wel bij tot verbeteren of op zijn minst niet erger worden maar genezen neen, dat doet een pleister niet. Soms zelfs is te lang een pleister ophouden juist slecht omdat een wonde zuurstof nodig heeft om te genezen. In dat geval verstopt de pleister de wonde. Ik verkies in elk geval om niet enkel pleisters te gebruiken maar de spreekwoordelijke volledige hulpkit.