6 oktober:

Ik zit hier nu ongeveer 1,5u in ons bivak. We aten lekker en gezond maar ook overvloedig en hangen nu wat op de matrasjes. De groep bestaat uit Lia (de organisator van de reis), 3 Marokkaanse begeleiders en buiten mezelf nog 2 andere deelnemers.

Vandaag was het warm, heel warm. Ik denk dat ik iets te veel warme kledij mee heb; al is iets te warm beter dan iets te koud.

Mijn smartphone heeft niets ontvangst hier. Niet snel even een bericht sturen en ook helemaal niets van berichten, e-mails ontvangen, niet snel nog een Instagrampost de wereld insturen, helemaal niets, nada, niente.

Ik ben hier uiteraard niet alleen op deze “groepsreis” maar anders dan andere reizen gaat deze reis niet om het verbinden met elkaar maar eerder met jezelf. De intentie is om de wandelstukken in stilte te doen zodat je geest tot rust kan komen en je ruimte voor jezelf krijgt zonder vanalles te moeten.

“Say whaaaaaat?!”, hoor ik je nu denken. Niet in verbinding gaan, …. Het gaat om jezelf, …. Een week in afzondering en stilte???? Neen, dat is het ook niet. Het is geen stilte-retraite waarin je afgezonderd van elkaar moet leven en zelfs in stilte moet eten.

Het gaat om even uit de dagdagelijkse geluiden en prikkels te zijn. Even geen ratelende machines, altijd aanwezige industrie, razende auto’s, rinkelende telefoons, mails en berichten die hun komst met een eigen gekozen geluidstoon aankondigen, …

Al die gekende geluiden worden even ingeruild voor het geluid van de natuur, de (muil)dieren en onze eigen voetstappen. We maken ons los van agenda’s en to do’s en schenken onszelf ruimte in de plaats. Ruimte voor onszelf, ruimte om onze geest tot rust te laten komen, ruimte voor alles wat is terwijl we ons laten verwonderen door de pracht van de natuur.

Heerst er een ijzige stilte? Wel nee hoor, we praten ook wel. Tijdens lunch- en rustpauzes kan je samen blijven zitten en vertellen aan en delen met elkaar. Dit moet ook niet, je mag ook gewoon rustig in stilte aanwezig zijn of je wat verder zetten. Ieder voor zich maakt de keuze en wat je ook kiest, het is helemaal ok.

Ook communiceren we met onze Marokkaanse begeleiders. Vanaf minuut één is het fascinerend om te merken hoe we zonder elkaars taal te spreken, wel in gesprek kunnen gaan.

We slapen elk in een eigen tentje zodat je je in rust kan hullen als je dat nodig hebt.

Ik ben heel benieuwd wat deze week mij en de anderen gaat brengen. De natuur, de wandeling die we vandaag deden, de back to basics vind ik in ieder geval al hemels.

8 oktober:

Lia nodigde ons inmiddels nog eens extra uit om in stilte te wandelen om zo de ruis en de drukte van ons leven in België en Nederland achter ons te laten en dichter bij onszelf te komen. Concreet wil dit zeggen dat we niet alles wat we zien tijdens de wandeling moeten benoemen naar elkaar toe, dat we elkaar de ruimte gunnen om met onze aandacht bij onszelf te zijn en dat we elkaar niet dwingen om toch maar in gesprek te gaan.

Telkens je iets wilt zeggen, kan je je afvragen waarom? Met welk doel zeg ik dit? Is dit puur voor mezelf? Heeft de andere daar iets aan? Moet de andere dit weten? Verstoor ik daarmee de ruimte die de andere voor zichzelf neemt? Ik kan je verzekeren dat dit een heel interessante oefening is.

Toen ik de reis aanvatte had ik een keelontsteking die helaas wat overgegaan is in een verkoudheid. Nu ja, helaas, … door mijn verkoudheid zit ik automatisch wat meer in mijn coconnetje. Ik omarm het als een cadeau, zeker op deze reis!

Op dit moment zitten we op een heel mooi plekje te rusten. Een klein riviertje, wat rotsen, nog enkele oleanders, de muildieren grazen rustig, de boom schenkt ons schaduw terwijl de helderblauwe lucht en de zon mij een extra zen-gevoel bezorgen.

Net weer lekker gegeten, nu even rust en dan weer verder wandelen. Maar alles op een rustig tempo. Doucement, doucement is wel een van de kernwoorden de al typerend zijn voor deze reis.

Ik mis mijn smartphone niet en besef ineens dat ik hem wel gebruik om foto’s te nemen maar dat mijn hoofd totaal geen link met werk legt. Wat een heerlijk besef dat!!! Voor de reis twijfelde ik of ik nog snel een fototoestel zou moeten kopen omdat mijn gsm in België bij wijze van spreken zowat vergroeid is met mijn hand en ik wel echt all-in the experience wilde gaan.

Gelukkig blijk ik er toch ook wel dankbaar snel afstand van te kunnen doen. (I know, ben zelf toch ook wel wat verbaasd!)

9 oktober:

Ik weet niet precies welke dag het is maar bemerk van mezelf dat ik het eigenlijk ook niet hoef te weten.

Tijdens de wandeltochten lukt het misschien wel om her en der een streepje ontvangst te hebben. Echter, ik wil niet de hele tijd met mijn smartphone in de hand lopen om al dan niet streepjes ontvangst te zien verschijnen. Marokko heeft me betoverd en ik gun mezelf om in die betovering te blijven zitten. Wandelen op zich is al iets heel sterks en als je er oog voor hebt, gebeurt er veel. Nu al voel ik heimwee naar deze reis, ik weet nu al dat ik het hier heel erg ga missen.

Marokko biedt heel veel variatie. We wandelden door droge rivierbeddingen, rotsige paadjes, grote stenen, kleine stenen, amper bomen, meer bomen, gebergte, droger gebied, groener gebied, weinig bloemetjes, een variatie aan kleine gekleurde bloemetjes, een kameleon in het groen, een dier wat door onze gids als marmot benoemd wordt maar er eerder als een eekhoorn uitziet.

We zagen nomaden met een dromedaris, we passeerden een heel mooie stal of zeg maar huis voor schapen, een soort wilde pompoenen of was het nu eerder een courgette?

Tijdens een korte stop maakte ik een stenen mannetje en tekende ik er met een andere steen een pijl op. Zal ik dit ooit weerzien?

Onze gids merkt op dat we tijdens onze korte pauzes tijdens het wandelen in ons hoofd zitten. “La tête traber”, zegt hij en ja inderdaad. De stilte doet mij in mijn hoofd kruipen. Mijn gevoel wordt niet afgesloten hoor maar heel wat gedachten passeren de revue. Helemaal niet erg, deze reis geeft tijd en ruimte om na te gaan hoe ik me voel bij die gedachten. Mijn gedachten vertragen wel, geen 1001 dingen die tegen lichtsnelheid door mijn hoofd flitsen. De “doucement, doucement” heeft ook zijn weg naar mijn hoofd gevonden.

11 oktober:

Deze reis was al heel leerrijk, niet alleen puur voor mezelf maar ook qua groepsdynamica.

De groep is niet heel groot maar de effecten op elk van de deelnemers verschilt enorm. Ook zit er verschil in hoe elk van ons “stilte” definieert.

Ik merk dat er ook minder echte woorden nodig om met de Marokkaanse begeleiders te communiceren. Een blik met de ogen volstaat reeds. Maar hey ja, 70% van de communicatie is non-verbaal wordt er gezegd!

12 oktober:

Wat een wending! Toen ik vanochtend klaar was om te vertrekken, wilde ik me bij de anderen voegen. Ik stapte naar hen toe toen plots, auwtch, wat is dit???? Ik hoor en voel iets kraken in mijn kuit, meer bepaald mijn spier en het voelt alsof een soort kramp het overneemt. Het voelt alleen niet gewoon als slechts een kramp.

“Ik stretch wel even en stap wat rond, dat gaat er dan wel uit”, denk ik en dat is dan ook wat ik probeer. Hmmm, ik blijf manken maar goed, we hoeven geen snelheid te maken en ik geraak wel vooruit. De muildieren zijn toch al vertrokken, het zal wel loslopen eens ik op gang ben.

Mank, mank, strompel, mank, …. “Jawel hoor, ik kan alles wat jullie kunnen, alleen niet zo snel.”  Strompel, mank, mank …. Lia en de gids lieten toch (stiekem) de muildieren al halt houden.

Initieel dacht ik toch gewoon verder te gaan maar iets in mij dacht er anders over en ik hoor mezelf zeggen: “ok, ja, goed, ik ga wel op het muildier.”

Eh voilà, dat was wat er gebeurde: ik wandelde niet maar werd gedragen.

Ik wandelde niet meer mee met de groep, maar was samen met de 2 andere begeleiders en de muildieren een stukje voorop aan het gaan.

Even had ik tijd nodig om te ervaren wat dit nu eigenlijk allemaal met me deed. Veel en weinig tegelijkertijd. Ik zou eigenlijk bij de groep moeten zijn met mijn rugzak op mijn rug en daar zat ik dan op de muilezel terwijl een van de begeleiders mijn rugzak droeg.

“Zou hij mijn rugzak zwaar vinden?”, “Zouden ze nu hun route moeten aanpassen voor mij?”, “Ben ik niet te zwaar voor het muildier?” maar ook “dit geeft me wel de opportuniteit om het eens langs een andere invalshoek te bekijken.” Ik lach wat want ja, letterlijk en figuurlijk dan die andere invalshoek, ik zit daar bovenop bagage en een matrasje en dus wel hoog. Dat is een ander perspectief dan al wandelend rondkijken terwijl je in het oog houdt waar je je voeten zet.

Onderweg passeren we 2 vrouwen bij een waterbron. Twee van de drie muildieren gaan drinken. Mijn muildier niet. “Shit, zou dit zijn omdat ik er op zit met mijn t-shirt, short en onbedekt haar?”

We komen aan bij de lunchplek. Ik word van het muildier geholpen. In geen tijd ligt er een matrasje in de schaduw klaar en krijg ik heerlijke Marokkaanse thee, noten en dadels. Er wordt enorm voor mij gezorgd.

Wat ben ik blij dat een van de begeleiders mijn powerbank wilt lenen om zijn gsm op te laden. “Oef! Ik kan ook nog iets geven!”

Wow,  stilaan daagt het mij. De mannen daar verwachten eigenlijk helemaal niets terug. Ik word gedragen, ik word verzorgd, ik mag gewoon zijn, zonder meer. Wat een raar en onbekend gevoel voor mij. Voel ik daar nu ook wat schaamte en/of schuld? Het is in elk geval bevreemdend. Ik moet niet geven maar mag ontvangen.

Dat wandelen, natuur, stilte, enz heel krachtig kan zijn wist ik. Maar dat deze ervaring zoveel in petto had voor mij, had ik niet kunnen voorspellen. Deze reis schonk mij een heel waardevol inzicht, dat is zeker. Ik voel me gezegend.