Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb, dan begin ik er beslist eens aan.
Aan ik weet niet wat, maar je zult zien dat iedereen er zal verstomd van staan.

Zo klinken de eerste zinnen uit het liedje “Wat een leven” van Louis Neefs. Deze ode aan het uitstelgedrag werd reeds in 1965 uitgebracht.

Hoe het leven toen was, weet ik  niet. Wel gaat het om een thema dat nog steeds maatschappelijke relevant is.

Tijd … wat is tijd? Wanneer hebben we tijd? Is “hebben” het juiste werkwoord? Gaat het om het hebben van tijd? Tijd krijgen? Nemen? Creëren? Ja wat doe je eigenlijk met tijd?

Waar gaat tijd naartoe? Hoeveel tijd verspeel je? Hoeveel van jouw tijd gaat er écht naar jou?

Ben je vaak met je gedachten bij taken die nog wachten om door jou gedaan te worden? Of gaat je aandacht naar de inkopen die je straks na het werk nog snel even moet doen? Of naar het oudercontact voor je kinderen op school dat ingepland moet geraken?

Ik merk dat we vaak vervallen in overlevingspatronen en op automatische piloot gaan leven.

Oh jawel, ons lichaam geeft best signalen dat er iets loos is; een gevoel van malaise, sneller en langer verkouden dan anders, verdriet, depressieve klachten, lusteloosheid, burn out, energieloos, continue vermoeidheid, … we leggen niet altijd meteen de link naar een onderliggende oorzaak. Soms gaan we er zelfs nog tegen vechten want “is het niet flauw om thuis te blijven van het werk” of “het is nu niet de moment, die presentatie moet af” of “och, binnenkort vakantie, dan kunnen de batterijen weer opgeladen worden.

Hmmmm, de negatieve signalen die ons lichaam geeft, verdwijnen niet of toch niet voor lang. Stilaan kwijn je weg. Je voelt je niet gehoord, niet gezien, niet geapprecieerd, je voelt hoe je grenzen bereikt zijn of zelfs overschreden worden. Je overleeft en stilaan voel je je grenzen amper nog, je voelt je slechter en slechter maar weet niet precies waarom.

Hier moet dringend iets veranderen. Na wat zoeken en proberen neem je een coach of therapeut onder de arm.

Oef, die sessies vallen precies goed mee, je kijkt uit naar volgende sessies, je hoop op beterschap groeit.

Tot ineens net voor je wilt vertrekken naar je coach of therapeut je baas aan je bureau komt te staan met de vraag nog even iets aan die presentatie voor morgen te wijzigen of om die ene belangrijke klant nog even verder te helpen. Je kind geeft je ook nog snel even te kennen dat het tegen morgenvroeg een effen oranje t-shirt nodig heeft voor school en laat je nu net alle kleuren in huis hebben, behalve het gevraagde oranje.

Wat nu? Geraak je nog op je afspraak? Zeg je af? En als het je lukt om aanwezig te zijn, ben je dan de hele sessie lang met volle aandacht bij jezelf of dwalen je gedachten af? Zit je daar te ventileren over waar een mens nu in hemelsnaam een oranje t-shirt moet halen tegen morgenvroeg. Dat is potverdekke zelfs te laat om ze ergens online te bestellen en te laten leveren. Waarom laten ze dat nu niet net iets vroeger weten. En waarom moet de baas die presentatie nu ineens nog veranderen, ze was toch goed? Oei, wat vroeg mijn coach net? Pfff, hoe krijgen andere mensen het toch voor elkaar? Hoe laat moest ik Julie nu weer ophalen van zwemtraining? Zou ik nog snel even het shopping center kunnen binnenspringen? Maar waar kan ik een oranje t-shirt vinden? Oeps, mijn therapeut zei daar precies wel net iets interessant? Zou ik durven vragen om te herhalen? Pfff, ik zal blij zijn als ik in mijn bed lig. Bijna weekend. Euhm, oh  ja, mijn coach vraagt wanneer ik mijn nieuwe afspraak wil inplannen? Hoe laat is het nu inmiddels, ik moet de tijd in’t oog houden, ….

Soms is het gewoon lastig om uit de vicieuze cirkel te geraken, het leven komt er soms echt gewoon tussen. Het overleven sluipt stil binnen in je systeem.

En net omdat het leven er soms tussenkomt en die vicieuze cirkels dan veel langer blijven rondcirkelen, besloot ik een aanvulling te zoeken. Losse sessies bij een coach of therapeut zijn heel waardevol en zinvol. Echter kom je na je sessie weer snel in de hectiek van de dag terecht waardoor je gedurende langere tijd afspraken gaat inplannen om eruit te geraken.

Voor mij was dat een van de redenen om te starten met begeleide coachingsreizen in Marokko. Reizen waarin je offline gaat, je bent letterlijk en figuurlijk even weg van die hectiek. Er wordt deels in stilte gewandeld op een rustig tempo zodat jij tijd en ruimte krijgt voor jezelf. Gedachten, emoties, ervaringen, …. Je kan het gewoon allemaal toelaten en aandacht geven. Je krijgt de tijd om je te verdiepen en te doorvoelen zonder dat je je sterk moet houden omdat je na je afspraak van een uurtje terug moet staan voor je gezin, je familie, je werk. Je moet even helemaal niets, integendeel,  je krijgt. Mijn Nederlandse collega Lia en ik zijn er voor jou. Individuele sessies, oefeningen en methodieken ter verduidelijking en verdieping, het hoort er allemaal bij. Net zoals nazorg bij thuiskomst. Jij krijgt trouwens ook een tentje voor jou alleen zodat je helemaal in je cocon kan kruipen als je daar nood aan hebt.

In groep kunnen er ervaringen gedeeld en uitgewisseld worden. De back to basics manier van reizen, het contact met de berberse begeleiders, de natuur, de groepsdynamiek, de complementariteit tussen mezelf en Lia, de prikkelarmere omgeving, het wandelen op rustiger tempo en vooral de tijd en ruimte die jij van ons krijgt, … schenken jou inzichten. Al deze elementen dragen bij tot diepgang en permanente transformatie.

Ik geloof sterk dat deze begeleide coachingsreizen met nazorg achteraf jou hierbij kunnen helpen en dat hierdoor een snellere evolutie kan plaatsvinden.

Wil je hierover met mij in verbinding gaan? Welkom, ik maak graag tijd voor je vrij en ja, wel meer dan vijf minuten.