Onderweg zijn, ik houd er eigenlijk wel van.

Op reis gaan met de auto bijvoorbeeld: onderweg het landschap zien passeren, de weg die onder de auto verdwijnt, het wegdromen en mijmeren vanop de passagiersstoel. Even helemaal niets moeten.

Het valt me op dat mijn man en ik best wel vaak de autoradio uitzetten tegenwoordig. Periodes van gesprek wisselen af met periodes van stilte. Naast elkaar zitten in stilte. In stilte en verbinding. Genieten. Puur genieten.

Hoewel ik een enorme babbelkous in mij heb zitten, heb ik ook een stille genieter in mij. Ik ben niet in één woord samen te vatten of te benoemen. Eigenlijk heb ik een hele bus aan “stukjes ik”.

Ik ben stil, uitgelaten, energiek, verlegen, bescheiden, onzeker, fel, avontuurlijk, sportief, luidruchtig, aanwezig, optimistisch, rebels, volgzaam, zelfredzaam, afhankelijk, … Ik ben alles en niets. Ik ben eenvoudig maar ook complex. Ik ben een open boek maar ook mysterieus. Maar bovenal: ik ben Els.

Ik ben Els en houd van onderweg zijn met alle eigenschappen, kenmerken, kwaliteiten en valkuilen die mij typeren.

Eigenlijk is ieders leven te vergelijken met een bus; een bus vol subpersoonlijkheden. De chauffeur van onze bus is niet steeds dezelfde. Net zoals mijn man en ik elkaar afwisselen bij het autorijden, zo neemt er in onze metaforische bus wel eens een ander ikje het stuur over. Maar goed ook bedenk ik me dan: stel je voor dat je 2000km ineens moet rijden met dezelfde chauffeur.

De kunst is jezelf goed genoeg te leren kennen om telkens de juiste chauffeur aan het stuur te zetten en te beseffen wanneer saboteurs – jawel, ik heb over ikjes die ons in valkuilen doen tuimelen zoals bijvoorbeeld de perfectionist en de innerlijke criticus – de controle dreigen over te nemen.

Oh ja, het klinkt misschien bizar maar ook de perfectionist, de innerlijke criticus en alle andere ikjes waarvan we het beeld krijgen dat ze ons meer last bezorgen dan wat anders, mogen wel eens aan het stuur zitten. Elk ikje heeft zijn nut: bescherming, aanzetten tot actie, (over-)leven, rust brengen, richting bepalen, … de lijst van mogelijke winst die het inzetten van zo’n subpersoonlijkheid ons levert is zo goed als eindeloos denk ik.

Een leven lang leren we dan ook onze ikjes kennen; we ontmoeten nieuwe of ontdekken wat onze reeds gekende ikjes ons opleverden. Hoe beter dat we onze eigen bus leren kennen, hoe gerichter dat we onze bus kunnen besturen.

Best wel cool als ik er zo over nadenk: ontmoetingen op eigen bus! En dan ook nog te bedenken dat iedereen al op de bus zit en blijft zitten; geen haast dus om iedereen te leren kennen.

De kennismakingen gebeuren al doende, al reizende door het leven.

Misschien daarom dat ik zo kan genieten van onderweg zijn? Er is dan extra veel ruimte om weer kennis te maken met iemand in mijn bus.

Toen ik deze blog begon te schrijven, had ik een ander thema in mijn hoofd. Er zat nog niet meteen een lijn in dus ik besloot maar gewoon te typen. Een mijmering over onderweg zijn mondde uit in ontmoetingen op de bus.

Mijn innerlijke criticus vraagt zich nu af of ik dit nu echt ga posten. Zit er wel lijn in wat er geschreven staat? Wat gaan de mensen wel denken?

Mijn chaoot en je-m’en-foutist neemt over: “Teute Gérard, niets mis met wat nonchalance, just go with the flow.”

En zo geschiedde. De bus is nog steeds onderweg, het leven bestaat nog steeds uit nieuwere en diepgaandere ontmoetingen.