De jaarlijkse evaluatie- en functioneringsgesprekken op het werk komen er weer aan.

Traditioneel toch nog vaak een gesprek waarin er zowel gekeken wordt naar positieve elementen en punten waarop je verbeterde in vergelijking met het jaar ervoor, als naar punten waarop je nog zou moeten verbeteren. Traditioneel ook een stressvol moment want je weet ook dat het precies onmogelijk is om enkel en alleen positief te zijn, die verbeterpunten horen er onlosmakelijk bij en na enkele jaren vraag je je toch simpelweg af wat er nu nog kan vermeld worden. Het lijkt wel of er een 7-tal vaardigheden, talenten, kwaliteiten elkaar wat afwisselen en van zodra je er 5 goed hebt ingezet, er gewoon 2 anderen in het kolommetje “te verbeteren” komen als ware het een beurtrol want geef nu toe: op hoeveel van die verbeterpunten kan je eigenlijk werken zonder dan wat in te boeten of focus te verliezen op andere gescoorde vaardigheden. Of hoe ver kan je gaan in het verbeteren van datzelfde jaarlijkse terugkerende puntje?

Je merkt ook alle jaren de sandwichtechnieken van ver aankomen; we benoemen het zogenaamd slechte punt tussen 2 positieve zodat het allemaal wat zachter binnenkomt. Van zodra het positieve benoemd wordt en zo nodig wat verklaard wordt aan de hand van voorbeelden, hoor jij in je hoofd woordje “maar” al opkomen en vraag je je af welke eigenschap – die je trouwens ook gewoon zelf benoemde tijdens je sollicitatiegesprek – je volgend jaar moet aanpakken.

Wat als we nu eens gewoon enkel het positieve zouden benoemen? Complimenten geven toch vleugels? Horen waarin jij een grote bijdrage levert en waar je collega’s, de klanten, de onderneming jou erkenning voor willen geven, zorgt er toch voor dat jij je geapprecieerd voelt. Is het ondertussen niet algemeen geweten dat appreciatie, erkenning, het krijgen van complimenten zorgen voor nog meer motivatie. Je krijgt er energie van en voelt je aangemoedigd om verder mee de schouders te zetten onder de organisatie.

Al jaren vraag ik me af of er eigenlijk ooit iemand beter geworden is van de typische evaluatiegesprekken waarin het een verplichting is om de ontwikkelpunten te benoemen. Alsof ik als chaoot ineens wel volop gestructureerd kan leren werken en die structuur die ik hardnekkig tracht na te streven me niet vooral veel energie vreet. Alsof ik ineens wel mega commercieel kan worden na 5 jaar te horen dat ik geen commerciële mindset heb. Alsof ik door grote druk om alles gestructureerd te doen niet zal inboeten in flexibiliteit of vlot schakelen tussen diverse taken en telefoontjes. Zeker als er eigenlijk geen negatieve effecten op de uitoefening van mijn job zijn en er geen lijden is dat veroorzaakt wordt door mijn chaotischere manier van werken.

In mijn ogen kan zo’n jaarlijks gesprek een goede manier zijn om af te toetsen hoe goed een medewerker in zijn vel zit en of hij nog gelukkig is zijn job. Een jaarlijkse barometer om te peilen naar dromen, welzijn en uitwisseling van gedachten. Al hoef je daar geen afspraak voor inplannen en kan dat ook gewoon informeler wanneer je toevallig samen aan het koffieapparaat staat bijvoorbeeld.

Wat mij betreft werken informele momenten samen met het positieve benoemen veel krachtiger en is dat dan ook de manier om mensen te doen groeien en te zien floreren.